تعریف فصد: فصد استفراغی است کلی که در آن اخلاط چهارگانه از طریق بریدن رگ با تیغ خارج میشود. که اگر در حد اعتدال در وسعت و تنگی باشد اخلاط به حد اعتدال خارج میشوند. و اگر وسیعتر باشد اخلاط بیشتری خارج شده و موجب ضعف میشود. و اگر بریدگی تنگتر باشد اخلاط رقیقتر خارج شده و درمان کامل نمیشود.
فصد عملی تهاجمی است که علم پزشکی آن را از یک هنر به یک علم تبدیل کرده است. یک درمان استاندارد برای تب در قرن 18 بوده است. بیشتر در موارد فشارخون بالا و کاهش خطر سکته بهکار میرفته است، در بعضی موارد برای التهاب ریه، غلظت خون اثربخش بوده است.
خونگیری درگذشته نیز مخالفانی داشته، مثلا 300 سال قبل از میلاد مسیح، به خاطر اثرات جانبی مانند بریدن تاندون و عصب و عروق محیطی مخالفتهای زیادی برای استفاده از این روش وجود داشت. در قرن اول بعد از میلاد سلسیوس برای درمان بیماری چشمی از فصد استفاده میکرد.در قرن دو میلادی جالینوس در درمان سردردهای مزمن و بیماریهای چشمی از این روش بهره میبرد.